Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/158

 — Tak! tak! tak!
 — To chodźcie za mną, a będziecie mieli broń.
 — Dokąd?
 — Do Inwalidów! Jest tam dwadzieścia pięć tysięcy strzelb. Do Inwalidów!
 — Do Inwalidów! — ozwały się wszystkie głosy.
 — Teraz — rzekł Marat do Billota, który wezwał Pitoux — wy idźcie do Bastylji?
 — Tak.
 — Zaczekajcie. Być może, iż przed przybyciem moich ludzi potrzebować będziecie pomocy?
 — Być może... w rzeczy samej — odrzekł Billot.
 Marat wydarł karteczkę z pugilaresu i napisał ołówkiem te słowa:
 „Od Marata“.
 Potem znak jakiś nakreślił na papierze.
 — I cóż mam czynić z tym papierem? — zapytał Billot — skoro nie ma na nim ani nazwiska, ani adresu osoby, której mam go doręczyć?
 — Co do adresu, ten któremu cię polecam, nie posiada go wcale, co zaś do nazwiska, jest ono bardzo znane. Pierwszego lepszego robotnika, którego spotkasz, zapytaj: gdzie jest Gonchon, Mirabeau ludowy.
 — Gonchon, czy zapamiętasz to nazwisko, Pitoux?
 — Gonchon albo Gonchonius — rzekł Pitoux — będę pamiętał.
 — Do Inwalidów! do Inwalidów! — ryczały głosy z wzrastającą dzikością.
 — Idź! — rzekł Marat do Billota — niechaj ci przewodniczy genjusz wolności!
 Poczem sam krzyknął:
 — Do Inwalidów! — i poszedł.
 Podążył ku placowi Greve, a za nim dwadzieścia tysięcy ludzi.
 Ze swej strony, Billot pociągnął za sobą około sześciuset, to jest tych, którzy byli uzbrojeni.
 W chwili gdy się mieli rozchodzić, starszy zgromadzenia kupców wyjrzał oknem.
 — Moi kochani — rzekł — dlaczegóż to ja widzę na waszych kapeluszach kokardy zielone?
 Były to liście kasztanowe Kamilla Desmoulins, które