Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/116

 — Gdzie? — spytał Pitoux.
 — No tutaj! — krzyknął Billot.
 I zawiesił sobie u pasa szablę Pitoux‘a, co temu ostatniemu przywróciło swobodę ruchów.
 Doszli spokojnie aż do placu Ludwika XV.
 Tutaj spotkali tłum, który ciągnął do hotelu Inwalidów.
 — No i cóż? — spytał Billot.
 — Nie można przejść przez most Ludwika XV.
 — A przez wybrzeże?...
 — Tak samo nie.
 — Zatem wróćmy i przejdźmy przez most Tuilleries.
 Rada była bardzo prosta, a tłum, udając się za Billotetm, dał dowód, że się na nią zgadza.
 Zdaleka już jednak widać było broń połyskującą w pobliżu ogrodu Tuilleriers.
 Wybrzeże było odcięte przez dragonów.
 — Ci przeklęci dragoni, są widzę wszędzie — mruknął dzierżawca.
 — Powiedz pan lepiej, kochany panie Billot — rzekł Pitoux — że jak się zdaje, zostaliśmy przyłapani.
 — E! — odparł Billot — nie tak łatwo łapie się pięć, czy sześć tysięcy ludzi, a zdaje mi się, że jest nas co najmniej tyle.
 Dragoni z wybrzeża, pomału wprawdzie, ale naprzód postępowali.
 — Zostaje nam ulica Royale — rzekł Billot — chodź, Pitoux, chodź!
 Pitoux pociągnął za dzierżawcą, niby cień jego.
 Ale szereg żołnierzy zamykał przejście ulicy około bramy Saint-Honoré.
 — No, no, — powiedział Billot — może ty masz i rację, przyjacielu Pitoux.
 — Ha! — odrzekł za całą odpowiedź Pitoux.
 Ale ten jeden wyraz i ton, jakim go wypowiedział, przekonywał, jak dzielny chłopak żałował, iż się nie mylił.
 Wrzawa i wzburzenie tłumu świadczyły, że nie był on mniej czułym od Pitoux‘a na położenie w jakiem się znajdował.
 Rzeczywiście, przez zręczny manewr, książę de Lambesq zamknął pięć czy sześć tysięcy buntowników w żelaznym łuku, którego cięciwę stanowił trudny do wdrapania się