Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/113

 — Tak!... tak!... — zawołali żołnierze, chwytając za ładownice i nabijając karabiny.
 — A!... do pioruna!... — zawołał Billot, — że też ja nie mam mojej strzelby ze sobą. Ale mniejsza — znajdzie się przecie jaki zabity dragon, z którym będę się mógł podzielić.
 — Tymczasem — rzekł głos jakiś, — weź sobie ten karabin nabity.
 Mówiąc to nieznajomy wcisnął w ręce Billotowi piękny karabin.
 W tejże samej chwili dragoni ukazali się na placu, tratując wszystko, co napotkali na drodze.
 Oficer, komenderujący gwardją francuską wystąpił cztery kroki naprzód.
 — Hola!... panowie dragoni!... — zawołał — stać! jeżeli łaska.
 Czy dragoni nie dosłyszeli, czy dosłyszeć nie chcieli, czy też za prędko jechali, aby się powstrzymać na miejscu, dość, że skręcili na prawo i wjeżdżając na plac, najechali na kobietę i staruszka, którzy pod kopytami koni zniknęli.
 — Ognia!... ognia!... — krzyknął Billot.
 Stał tuż obok oficera i można było przypuszczać, że to oficer zawołał.
 Gwardja wzięła broń do ramienia i jednym wystrzałem powstrzymała dragonów.
 — Hej!... hej!... panowie gwardziści! — rzekł oficer niemiecki, zwracając się do oddziału francuskiego — a to co?... do nas strzelacie?...
 Gwardziści w odpowiedzi strzelili po raz drugi.
 Niemcy spostrzegłszy, że mają tym razem do czynienia z żołnierzami, nie zaś z mieszczanami, chwycili cugle i zawrócili na plac Vendome.
 — Niech żyją gwardziści francuscy!... — ryczał lud zachwycony.
 — Niech żyją obrońcy ojczyzny!... — zawołał Billot.
 — Dziękujemy! — odpowiedział tłum, — dziękujemy!... widzieliśmy ogień i jesteśmy ochrzczeni.
 — I ja także — rzekł Pitoux — widziałem ogień.
 — No i co?... — spytał Billot.
 — No i znajduję, że to nic tak znów strasznego.
 Billot, który miał czas obejrzeć karabin, i który uznał, że to broń wysokiej ceny, — czyja to strzelba?... zapytał.