Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/380

 Na sofie leżała kobieta.
 A ta kobieta była młoda i piękna, nawet bardzo piękna, tak piękna, że mnie, dziecię, piękność jéj uderzyła.
 Tą kobietą była Paulina Bonaparte, urodzona w Ajaccio w r. 1790, owdowiała w r. 1802 po jenerale Leclerc, zamężna w r. 1803 księciu Aldobrandini Borghese i od separowana od niego w r. 1804.
 Prześliczny twór Boga, pełna wdzięków, czystości — miała na swych drobnych nóżkach pantofelki haftowane, które jéj niezawodnie dała wróżka, chrzestna Kopciuszka. Nie wstała gdy wszedł mój ojciec, tylko wyciągnęła rękę i podniosła głowę.
 Ojciec mój chciał usiąść obok niéj na krześle, kazała mu usiąść przy swych nogach, które złożyła na jego kolanach igrając końcem pantofelka z guzikami fraka.
 Ta ręka, ta noga, zachwycająca kobieta biała i pulchna, obok tego herkulesowego mulata, pięknego i potężnego pomimo swych cierpień, był to obraz piękny jak rzadko.
 Patrzałem się z uśmiechem. Księżna przy-