Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/361

który obwinąłem sobie koło reki. Ważyło z dziesięć funtów. O tak! z dziesięć lub dwanaście funtów.
 — No i jakże było tej nocy?
 — O téj nocy było jeszcze gorzéj. Zwyczajnie młóci mi po piersiach tylko swemi bamboszami, a wtenczas przyszła w sabotach.
 — A teraz?
 — A teraz przychodzi tak samo w każdą bożą noc. To też chodzę tak, że nie długo suchot dostanę; ale dziś rano powiedziałem sobie: musi być temu koniec.
 — I cóżeś postanowił, Mocquet?
 — Postanowiłem wpakować jéj w bok nabój z téj fuzyi.
 — Mądrze. I kiedyż myślisz wykonać?
 — Dziś wieczór albo jutro, jenerale.
 — Tam do kata! a ja chciałem cię posłać do Villers-Hellon.
 — To nic nie szkodzi, jenerale. Czy to co spiesznego?
 — I bardzo.
 — No, to mogę iść do Villers-Hellon, wszak to tylko cztery mile, i wrócić na wieczór. Ośm