Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/169

 — Zostań jenerale, musiałem ci powiedzieć com ci powiedział w obec twego adjutanta. Cóż, u diabła, kiedy się pisze takie listy do swego przełożonego, to się je pisze własną ręką, a nie dyktuje swemu sekretarzowi. Nie mówmy już o tém. Których masz dowódzców?
 — Pierwsza kolumna, odpowiedział mój ojciec, którą stanowi 57a półbrygada, ma swego naturalnego dowódzcę, jest nim Victor; drugą dowodzić będzie adjutant jeneralny Rambaud, nasz szef sztabu głównego; trzecią pułkownik Moreau, komendant lléj półbrygady.
 — Dobrze. Gdzie jest Victor?
 — Oh! niedaleko, odpowiedział mój ojciec. Można tu słyszéć jak chrapie.
 — Idź go obudzić.
 Mój ojciec wszedł do drugiego pokoju i wstrząsnął Victorem, który nic chciał żadną miarą oczu otworzyć.
 — Ależ do kata, obudźże się.
 — Cóż chcesz u diabła? zapytał Victor rozespany.
 — Zrobić cię jenerałem dywizyi.
 — Mnie!