Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/117

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

lon. Ojciec mój, postawiony na stopie czynnéj, wystany został 23 brumera roku IV na poskromienie tego buntu, czego dokazał bez rozlewu krwi.
 Następnie ojciec mój przechodzi znów do armii Sambry i Mozy, dalej do armii Renu; mianują go komendantem placu w Landau 21 nivose roku IV; przepędza na urlopie miesiąc vontose w Villers-Cotterêts; nareszcie wraca jako jenerał dywizyi dnia 7 messidora do armii Alpejskiéj, którą dowodził naczelnie, a której przeznaczeniem teraz jest pilnować granic i mieć na oku Piemont, lubo traktatem do pokoju zobowiązany.
 Zrazu wielką miał ochotę odmówić; w czasie wojny wziąłby i karabin żołnierza, ale w pokoju był wybredniejszym.
 Przyjmij jenerale, mówił mu Dermoncourt, toż to droga do Włoch. Od Chambery do Suzy przedziela tylko góra Cenis.
 Kiedy tak, odpowiedział mój ojciec, to dobrze żem ją zdobył.
 I pojechał.
 Z Hiszpanią, Prusami, Toskanią, Piemon-

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Dumas_-_Życie_jenerała_Tomasza_Dumas.djvu/117&oldid=2448517”