Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/64

 — A on ożenił się przed pięciu laty. Powrócił pan zatem mniej więcej w czasie jego małżeństwa?
 — Na miesiąc przedtem. Byłem jego drużbą.
 — Czy znałeś pan Mrs. Douglas przed ślubem?
 — Nie, nie znałem. Nie byłem w Anglji przez dziesięć lat.
 — Ale odtąd widywałeś ją pan często?
 — Widywałem go często — odpowiedział. — Jeśli i ją widywałem, to dlatego, że niepodobna składać wizyt mężowi, nie znając jego żony. Jeśli pan sądzi, że zachodzi jakiś związek....
 — Nic nie sądzę, Mr. Barker. Zadaję pytania, które uważam za potrzebne. Nie mam zamiaru pana obrażać.
 — Takie pytania są obrazą — odpowiedział Barker rozgniewany.
 — Żądamy tylko faktów. Zarówno w interesie pańskim, jak i wszystkich leży ich wyświetlenie. Czy Mr. Douglas oceniał przychylnie przyjaźń pańską i jego żony?
 Barker zbladł, a jego wielkie, silne dłonie zacisnęły się konwulsyjnie.
 — Pan nie ma prawa stawiać takich pytań! — zawołał. — Co to ma wspólnego ze śledztwem?
 — Ponawiam pytanie.
 — A ja odmawiam odpowiedzi.
 — Może pan odmówić odpowiedzi, ale proszę sobie uprzytomnić, że pańska odmowa jest równoznaczna z odpowiedzią, gdyż nie odmawiałby pan, gdybyś nic nie miał do ukrycia.
 Barker stał chwilę z groźną twarzą i wielkiemi, czarnemi brwiami, ściągniętemi w głębokiej zadumie. Potem spojrzał na nas z uśmiechem.
 — Rozumiem, że panowie spełniacie w każ-