Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/113

 Młody mężczyzna, uśmiechnął się zakłopotany.
 — Tak jest — rzekł — W okolicach, skąd przybywam, to konieczne.
 — A skądże jedziesz?
 — Ostatnio z Chicago
 — Jesteś tu obcy?
 — Tak jest.
 — Przyda ci się to i tutaj — rzekł robotnik.
 — Ach! czy być może? — Młody człowiek wydawał się zaciekawiony.
 — Czyś nic nie słyszał, co się tu dzieje?
 — Nic, przez całą drogę!
 — Sądziłem jednak, że mówią o tem w całej okolicy. Usłyszysz niebawem. Co cię skłoniło do przyjazdu w te strony?
 — Słyszałem, że nie brak tu roboty.
 — Czy należysz do Związku.
 — Rzecz prosta.
 — Sądzę zatem, że dostaniesz jakąś robotę. Czy masz tu przyjaciół?
 — Jeszcze nie, ale postaram się o nich.
 — Jakto?
 — Jestem Wolnomularzem. Nie ma miasta bez loży, a gdzie jest loża, będę miał i przyjaciół.
 Słowa te wywarły na jego towarzyszu niezwykły efekt. Rozejrzał się podejrzliwie po wagonie. Górnicy wciąż jeszcze szeptali ze sobą. Obaj policjanci drzemali. Przeszedł przez wagon, usiadł przy młodym podróżnym i wyciągnął rękę.
 — Daj dłoń! — rzekł.
 Zamienili uścisk dłoni.
 — Widzę, że mówisz prawdę. Ale muszę się upewnić.