Strona:PL Dostojewski - Wspomnienia z martwego domu.djvu/165

jak hreczuszek. Cała postać jego jasno i wyraziście odznaczała się na białym śniegu.
 — Widzisz go, bratan Piotrowicz, jak się przystroił! — rzucił uwagę jeden z aresztantów, przedrzeźniając wymowę chłopską. — Rzecz godna uwagi, że aresztanci w ogóle nieco z wysoka spoglądali na chłopów, pomimo, iż przynajmniej połowa ich z ludu wiejskiego pochodziła.
 — Ten z tyłu, dziatki, chodzi, jakby rzepę sadził.
 — To ciężkogłów, ma dużo pieniędzy — zauważył trzeci.
 Zaśmiali się wszyscy, ale trochę leniwie, jakby od niechcenia. Tymczasem podeszła „kałasznica“, dzielna i rezolutna kobiecinka.
 Wzięto u niej kołaczy za otrzymanych pięć kopiejek jałmużny i podzielono na równe części.
 Młody parobek, który kupczył w ostrogu kołaczami, zabrał dwa dziesiątki i zaczął się mocno spierać, chcąc wytargować trzy zamiast dwóch kołaczy, jak to bywało w zwykłym porządku. Ale kałasznica nie zgadzała się.
 — No, a tamtego nie dasz?
 — A czego ci jeszcze?
 — Tego, czego myszy nie jedzą.
 — A bodaj cię choroba powaliła! — krzyknęła kobieta i zaśmiała się.