Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/59

stąpi metrykę, prawdopodobnie bowiem nie składano deklaracyi urodzenia. Urządź się wreszcie tak, aby nawet po dwudziestu latach można było udzielić objaśnień osobom, które chciałyby zasięgnąć wiadomości o dziecku.
 — Dobrze, panie merze, ale kancelarya przytułku jeszcze nie funkcyonuje.
 — A nie masz pan listy kobiet, którym powierzają dzieci podrzucone?
 — Mam.
 — Więc wybierz pan jaką, mieszkającą najbliżej Paryża, dziecko bowiem zapewne potrzebuje szybkiej pomocy.
 — Lecz kto je odwiezie?
 Bystry Merlin skorzystał z tego pytania:
 — Może odwieźć sam wybawca — rzekł.
 — Czy zechce pan spełnić ten czyn dobry? — zapytał mer, zwracając się do Duplata.
 — Bardzo chętniej panie merze — rzekł ex-kapitan, a w duchu pomyślał: — Ach, szelma Merlin, jaki sprytny! Daje mi najlepszy sposób opuszczenia Paryża i dostania się do Champigny.
 — Odwiozę go — mówił dalej Merlin — do bramy Bharenton, lecz będę prosił pana mera o wydanie w tym celu listu bezpieczeństwa, który następnie zawizuję w komisaryacie.
 — Dobrze — odrzekł mer. — Żegnam panów.
 Urzędnik wraz z Merlinem i Duplatem wyszli z gabinetu i udali się do biura, gdzie zajęli się sporządzeniem protokółu.
 — Pańskie imię, nazwisko? — zapytał Duplata.
 — Juliusz Servaize.
 — Gdzie pa mieszka?
 — Przy ulicy la Roqutte, nr 22, dom spalony — odrzekł Merlin.