Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/82

 — Jakże bym nie miał ciągle myśleć o mojej protektorce!
 — Nie mów tego... wyraz protektorka nie podoba mi się... Myśl o swojej przyjaciółce...
 — Myśleć będę ciągle o swej przyjaciółce — powtórzył Prosper ulegle.
 — A tak, to co innego!... a teraz dowidzenia, mój przyjacielu! dowidzenia! do jutra.
 Julia odprowadziła młodzieńca aż do schodów i kiedy poza nim zamknęła drzwi, prowadzące do sieni, skierowała się powoli do pokoju męża.
 Przez kilka sekund komiwojażer musiał się oprzeć o poręcz schodów. Chwiał się, jak gdyby doznawał zawrotu głowy.
 — O! co to za kobieta! — wyszeptał — co za kobieta ta Garbuska... Ja jej się boję!... ale ona to dla mnie majątek.
 I oprzytomniawszy, młodzieniec zeszedł ze schodów i znalazł się na ulicy.
 Na dworze noc zapadła.
 Prosper udał się na ulicę Ferronerie i wszedł do kawiarni w swym hotelu.
 Józef Włosko siedział przy stoliku sam, palił papierosy i popijał piwo z kufla.
 Komiwojażer usiadł przy nim.
 — I cóż... Dlaczego tak jesteś wzruszony?
 — O! jest z czego.
 — Czy cię spotkał jaki przypadek?
 — Żaden... Patrz.
 I Prosper, wyjmując bilet tysiącfrankowy, otrzymany od Julii Tordier, rozłożył go na stole.
 I opowiedział koledze, co się stało z nim u Tordierów.
 Młodzieńcy przepędzili cały wieczór razem i rozłączyli się dopiero wtedy, gdy Włosko udał się do swej pracy na targu, a Prosper do „Hotelu Niewiniątek“.