Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/704

 I, podniósłszy nóż, którym o mało co nie został zabity Włosko, rzucił się ku Garbusce.
 W tejże chwili ukazały się na wpół ubrane Helena i Joanna, zbudzone i sprowadzone hałasem.
 Gdy ujrzały Julię Tordier, przerażenie zmroziło je obie i krzyk zgrozy jednocześnie zamarł im w gardle.
 Bertinot spostrzegł je i zarzymał się, nie ugodziwszy Garbuski.
 Ta, jakby dotknięta została obłędem.
 — Łaski! — wybełkotała przeraźliwie. — Łaski!
 Piotr zwrócił się do córki:
 — Joasiu, dziecię moje, biedne moje dziecko! rzekł — ukrywałem dotąd przed tobą nazwisko matki. Dziś ci je powiem. Zanim skradła nazwisko uczciwe człowieka, nazywała się Julia Derasme. Oto ona!
 — Ona moją matką! — zawołała Joanna. — A! to dlatego ja tak kocham Helenę!
 — Siostro moja! Siostro moja ukochana — wyrzekła Helena, padając w objęcia Joanny.
 — Tak, to twoja matka — podchwycił Bertinot. — Do tych zbrodni, już popełnionych, teraz dodała znów nową, i dlatego ją zabiję!
 Ramię jego podniosło się znowu.
 Już miał uderzyć.
 Helena i Joanna rzuciły się między niego i Julię
 — Łaski! łaski! — wykrzyknęły obie — to nasza matka!
 — Ha! — odparł Piotr, rzucając nóż — to niech ją oddadzą sądom, bo chciała zabić naszego przyjaciela!
 Joasia podbiegła do Włosko, a zobaczywszy zakrwawione jego ramię, mało co nie zemdlała.
 — O! to nic, kochana Joasiu! — rzekł żywo były dependent, podtrzymując zdrową ręką mdlejącą dziewczynę. — Rana zupełnie lekka. Ojciec twój ocalił mi życie.