Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/693

 Wróciwszy do domu, włożyła do walizki najpotrzebniejsze rzeczy, wzięła z biurka paczkę papierów wartościowych — około dwustu tysięcy franków — a nadto kilka banknotów i już była gotowa do wyjazdu, czekała tylko nocy, ażeby się wymknąć niepostrzeżenie.
 — Pojadę do Anglii — mówiła do siebie — stamtąd do Ameryki, gdzie zamieszkam do końca życia, nie kochając nikogo, nienawidząc świat cały.
 Była godzina siódma.
 Nie zmierzchało się jeszcze.
 Papuga Jacquot miotała się w klatce.
 Zdawało się, że ma atak konwulsji. Wrzeszczała wciąż przeraźliwie, a pióra jej się najeżały.
 Garbuska zatopiona w swych myślach, nie słyszała jej wcale.
 Powoli zmrok zapadał coraz większy.
 O godzinie wpół do dziewiątej już się zupełnie ściemniło.
 Julia wzięła walizkę i podążyła ku drzwiom.
 Miała już otworzyć, gdy nagle odezwał się dzwonek i powstrzymał ją.
 Pot zimny zrosił jej skronie. Przeczucie złowrogie ścisnęło jej serce.
 Cofnęła się, chwiejąc.
 Dzwonek znowu się odezwał; po czym, po chwili, zapukano.
 Garbuska, zmrożona przeczuciem, nie miała odwagi odpowiedzieć.
 Zapukano znowu i głos rozkazujący wyrzekł te słowa:
 — W imieniu prawa otwórzcie.
 — Jestem zgubiona! — wyrzekła do siebie Garbuska — wszystko się skończyło! Jeżeli nie otworzę, wyłamią drzwi, i będzie niepotrzebny skandal.
 Otworzyła.