Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/66

 — To, co powinnam była uczynić, będąc przytomną i posiadając zimną krew... No wiesz, już dosyć; czyż jeszcze badanie to dłużej potrwa? A muszę cię uprzedzić, że mnie ono już męczy!
 Do tej chwili Lucjan pozostawał na progu drzwi, a Garbuska jak gdyby gotowa była wypchnąć go za drzwi.
 — Pozwoli mi ciocia wejść, — odezwał się młodzieniec.
 — A to po co?
 — Chciałbym się zobaczyć z wujem...
 — Ależ to niemożebne!
 — Niemożebne!... Dlaczego?...
 — Doktór zalecił, ażeby ochraniać go przed wszelkim wzruszeniem, a więc i przed wszelkimi odwiedzinami.
 — Moja wizyta będzie bardzo krótka... Powiem doń zaledwie słów kilka.
 — Nie będzie mógł ich ani usłyszeć, ani zrozumieć.
 — Jakto, stan jego tak dalece jest poważny?
 — Tak.
 — Pozwól, ciociu, ażebym zobaczył sam na własne oczy.
 — Ja nie mogę przekraczać zaleceń doktora.
 — Ależ to z twej strony okrutnie, moja ciotko.
 — Nazywaj me postępowanie, jak ci się podoba, a mnie to mało obchodzi.
 — Czy ciotka wezwała mą kuzynkę, Helenę?
 — Jakto, znowu dalsze badanie! — krzyknęła Garbuska. — Powiedziałam już przecie, że ono mnie męczy.
 Lucjan podchwycił:
 — Chcę wiedzieć, czy pani pisała po moją kuzynkę Helenę! Przypuszczam, że ona ma przecież prawo widzieć się z umierającym ojcem. Pani obowiązkiem jest uprzedzić ją o tym, co się dzieje...
 — To moja rzecz, a nie pańska... Żegnam pana, panie Gobert...