Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/649

 — Odwagi, męstwa! — rzekła Joanna Helenie do ucha.
 Chory znowu powtórzył:
 — Lucjan... Lucjan... Tak, to moje imię... Lecz ty, która mnie znasz i przemawiasz do mnie... Ktoś ty?
 Helena, wzruszona w najwyższym stopniu, nie była w stanie zdobyć się na słowa.
 — Ktoś ty? — zapytał powtórnie, z odcieniem zniecierpliwienia chwytając skostniałą dłoń dziewczęcia.
 Joanna, widząc, jak pod tym dotknięciem siły opuszczają Helenę, zbliżyła się i odpowiedziała mu:
 — To panna Helena...
 Nowe wstrząśnienie przebiegło po całym jestestwie chorego.
 Ruchem raptownym przyciągnął do siebie Helenę i wpatrzył się w nią, pożerając ją oczyma.
 Wszyscy zatamowali oddech w piersiach, doktór, blady straszliwie, stał jak skamieniały.
 Na raz, młodzieniec wydał okropny okrzyk, następnie wymówił te pamiętne słowa, dotąd daremnie oczekiwane:
 — Helena!... Helena!... A! to Helena!
 — Tak, to Helena — rzekł doktór, podtrzymując go w swoich objęciach. — Ta, którą kochasz i która przychodzi powiedzieć ci, że cię kocha i kochać będzie na wieki.
 Lucjan, wyswobodziwszy się z objęć doktora, pochwycił obie ręce Heleny i okrywał je pocałunkami.
 Jednocześnie z tym łzy rzęsiste trysnęły mu z oczu.
 — Dzięki ci, Boże! — wyszeptał doktór, padając na fotel. — Życie i rozum ocalone.
 Obecni otoczyli łoże chorego, poznawał wszystkich, wymieniając każdego z imienia.
 Wszyscy mieli łzy w oczach. Lucjan mówił:
 — Heleno, ukochana moja Heleno, przyszłaś do mnie, kochasz mnie jeszcze... co za raj!... Lecz — dodał głosem głuchym — on?... ten człowiek?...