Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/647

XIII.

 Nic na świecie nie mogło być równie przejmującego nad to oczekiwanie.
 Helena, drżąca i blada ze wzruszenia, zmuszona była, aby nie upaść, wesprzeć się na pani de Roncerny i Marcie, dodających jej odwagi życzliwymi słowami.
 Doktór uchylił brzeg firanki od łóżka i krótką chwilę badał wzrokiem chorego.
 — Jeszcze nie... — rzekł. — Lecz chwila się zbliża.
 Następnie zasłonę rozsunął na obie strony i światło w całej pełni padło na twarz Lucjana.
 Helena, ujrzawszy oblicze to blade, wychudzone, zmienione do niepoznania, które dziś więcej jeszcze było jej drogie, wydała okrzyk przestrachu i przysłoniła oczy rękoma, jak gdyby chcąc uchronić się od wizji przerażającej...
 — Boże mój, Boże! — mówiła, tłumiąc łkania, pierś jej rozdzierające — i to dla mnie on tyle przecierpiał!
 — Bądź mężną, dziecię kochane, — ostrzegał doktór — pomyśl, że ocalenie jego od ciebie zależy. On lada chwila może otworzyć oczy, usiłuj więc nadać swej twarzy wyraz spokojny i uśmiechnięty.
 Mówiąc to, poprowadził złamaną wzruszeniem Helenę do samego łóżka chorego.
 Lucjan poruszył się, Heleną wtrząsnął potężny dreszcz.