Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/62

 — A skąd to przypuszczasz? — zapytał rysownik, zdumiony tym pytaniem.
 — No... przy takim stanie pana Tordier...
 Młodzieniec zbladł i zawołał:
 — Czy wuj chory?
 — Czy chory?... O, myślę!
 — Poważnie?...
 — Tak chyba... Doktór był...
 — Kiedy?
 — Dziś zrana, panie Lucjanie, a Garbuska z pewnością nie wzywałaby na darmo doktora Reyniera, ażeby mu płacić za wizytę!
 — To może ona jest chora?...
 — Zapewne, że byłoby lepiej... Ale kiedy doktór odszedł, Garbuska przyszła do magazynu po makaron i pryncypałowi mówiła, że mąż ma się znacznie gorzej.
 — Co mówisz? — wyjąkał rysownik, a wargi mu drżały.
 — Prawdę najzupełniejszą, panie Lucjanie. Wiem, że to panu jest przykro, ale kiedy to prawda.
 — Bóg nie pozwoli wujowi umrzeć! — zawołał młodzieniec.
 — Wyszedłszy od nas ze sklepu, ciotka pańska poszła do aptekarza i jeszcze tam raz zachodziła w ciągu dnia... Widziałem, jak stamtąd wracała przed pół godziną i niosła w ręku jakąś butelkę.
 Lucjan, dłużej już nie wypytując, skierował się ku sieni, otworzył drzwi i przebiegł szybko schody.

 Po scenie, jaka nastąpiła już po odejściu doktora Reynier wywiązał się gwałtowny atak; dzięki brutalnemu postępowaniu Garbuski, Jakubowi Tordier zrobiło się znacznie gorzej, kaszel go opanował suchy, złowrogie gwizdanie wydobywało się z zaciśniętego gardła.
 Doktór, nie wiedząc, co może zajść między jędzą