Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/618

 — Bez głupstw, moja pani; zrobię, jak mi się podoba... jestem przecież panem swej woli, prawda?
 — Jednak.
 — Do wszystkich diabłów! — przerwał młody człowiek, tupiąc nogą — dosyć tego! Daj mi pokój, jadę i basta!
 — Wypij choć kawę, Prosperku.
 — Nie głodny jestem.
 — Przyrzeknij, że napiszesz do mnie.
 — Jeżeli będę miał czas.
 — Donieś mi przynajmniej, którego dnia powrócisz, ażebym mogła czekać na stacji i smaczny obiadek przygotować... A! Prosperku mój, jakaż ja będę nieszczęśliwa w twojej nieobecności!
 I zaczęła płakać.
 — Masz tobie, puściła fontannę... Uprzedzam, miła świekro, że do reszty cię znienawidzę.
 — Prosperku, pocałuj mnie.
 — Spóźniłbym się na pociąg... i Prosper, wyrywając się z objęć Garbuski, która chciała go zatrzymać, wybiegł z mieszkania.
 — Nie kocha mnie już... — jęczała Julia, wyglądając oknem za nim... Czy kochał mnie aby kiedykolwiek?... A! jeżeli by JĄ kochał... biada jej!
 Potworna matka zamknęła się w swoim pokoju i rozwodziła żale i pogróżki.
 Prosper pojechał na stację Saint-Lazare, a ponieważ pociąg do Rouen odchodził aż za trzy godziny, miał za tym czas zatelegrafować do przyjaciela, Aristida Bernier, w Rouen, i pójść na śniadanie.
 W restauracji i spotkał się z Józefem Włosko.
 — A to spotkanie!
 — Nie spodziewałem się ujrzeć ciebie w tym miejscu — odparł Prosper zmieszany.
 — Z walizką w ręku, dokąd jedziesz?