Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/599

 — Więc nie żyje?
 — Bądź pani spokojna, nie powróci.
 — Nożem ją zabiłeś?
 — Fi! czy to ja rzeźnik?.. Ani jedna kropla krwi nie popłynęła; panienka sama wpadła w pułapkę mojego wynalazku.
 — Powiedz, jak to było?
 — Proszę posłuchać i nie przerywać... Nająłem się do robót ziemnych w Petit-Bry i razem z innymi kopaczami, kazano nam wykopać w pobliżu willi zbiornik wody głęboki na sześć metrów. Po ukończeniu kopania, ażeby nie było wypadku, nakryliśmy ten dół deskami.
 Zauważyłem, że panna Joanna co wieczór o jednej porze wychodzi z willi i właśnie tą drogą udaje się do skrzydła pałacyku, gdzie leży chory pan Lucyan Gobert, a zabawiwszy tam czas jakiś, wraca którędy przyszła.
 Otóż wczorajszej nocy, podczas strasznej burzy, ułożyłem tak deski, iżby się zapadły za najmniejszem dotknięciem, a sam ukryłem się w kącie po za drzewami.
 Niedługo czekałem; panienka wyszła i, bojąc się zmoknąć, pobiegła prosto przez deski na zbiorniku...
 Rozległ się krzyk, następnie trzask desek, i wszystko znikło w dole... Dzieło moje skończyło się, wziąłem nogi za pas i uciekłem.
 — A gdybyś się omylił?
 — Niepodobieństwo. Widziałem dziś rano, jak wyjęto trupa sztywnego.
 — Na koniec! — szepnęła Garbuska z szatańskim zadowoleniem. — Z tą skończyłam już rachunki.
 — Oto są pieniądze, — rzekła, podając Tristanowi zwitek banknotów.
 — Dziękuję pani! nie sprawdzam nawet o tyle ufam jej uczciwości.
 I dodał, zabierając się do odejścia: