Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/480

 Pan Roncerny i przyszły zięć jego udali się do apartamentów hrabiny.
 Zastali panie, zajęte robotą, przeznaczoną dla biednych.
 — Zwycięstwo! droga Marto — wołał hrabia, pokazując list.
 — Czy chodzi o pana Lucjana — rzekła panienka — czy uznali jego niewinność? Czy przystali na uwolnienie?
 — Tak, — rzekł pan de Beuil — sędzia wezwał mnie i ojca do złożenia kaucji.
 — O, dziękuję ci, mój drogi, dziękuję z głębi serca za dobroć twoją — mówiła panna Roncerny. — Biedny pan Lucjan... matki nie zastanie przy życiu, Helena z pewnością stracona dla niego... To za dużo dla serca, tak pełnego miłości... Trzeba mu dodać odwagi, nadziei...
 — Nie wątpisz, droga Marto, że zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy, lecz musimy czekać wyniku procesu, to jest uniewinnienia, lub skazania...
 — Czyż jego sprawa koniecznie musi przejść przez sądy?...
 — Niewątpliwie, kochane dziecko... chyba gdyby pani Tordier cofnęła oskarżenie — rzekł hrabia Roncerny.
 — Kiedy jedziecie do Paryża?
 — Zaraz po śniadaniu.
 — Czy przywieziecie z sobą pana Lucjana?
 — Wątpię. Potrzebne będą jeszcze różne formalności.. Ale zobaczysz go, moje dziecię, i, w jego własnym interesie, będziesz mu radziła spokój i rezygnację.
 — Lecz, wychodząc z więzienia, może nie będzie miał pieniędzy? — rzekła Marta.
 — Zajmiemy się wszystkim, najdroższa — odpowiedział Gaston.
 W dwie godziny potem hrabia Roncerny i Gaston jechali do Paryża.