Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/46

kim lesie, który tak lubisz, kiedy będziemy mogły się nabiegać i ubawić swobodnie pod drzewami... Cały program dnia dzisiejszego oddycha wesołością, a ty jesteś smutna jednak, więc tobie coś jest... Co takiego?
 — A, — wyszeptała Helena jakby mimowolnie — miałam tej nocy bardzo przykre sny...
 — O, jeżeli to tylko, nie masz się czego niepokoić. Znasz przysłowie: sen mara...
 — Nie — odparło dziewczę, wstrząsając główką. — Sny moje tej nocy nie są kłamliwe... mam bardzo złe przeczucie... grozi mi nieszczęście... wielkie nieszczęście...
 — Jakież nieszczęście może cię tu dosięgnąć?
 — Nie wiem, ale przekonasz się...
 Rozmowa przyjaciółek przerwaną została przez wejście nauczycielki, która zawołała:
 — Cicho, moje panny, bierzcie bukiety... Pani nadchodzi... Helenko, to twój bukiet i podarunek dla pani od pensji.
 Córka Jakóba Tordier wzięła podane jej przedmioty.
 Na progu w ubraniu świątecznym ukazała się pani Gévignot.
 Zacna kobieta jak zwykle okazała widoczne zdziwienie, wobec oczekującej ją „niespodzianki“.
 — Drogie moje dzieci? — zapytała — co się tu dzieje? Co znaczą te miny tajemnicze?
 — Pani — odezwała się Helena — dziś mamy dwudziesty czwarty maja.
 — Dwudziesty czwarty maja, a, prawda! — podchwyciła przełożona — a ja o tym nie pomyślałam!... Więc to dziś dwudziesty czwarty maja, a jutro moje imieniny!...
 — Tak, pani — rzekła Helena, podchodząc — i to mnie przypadł zaszczyt i szczęście złożenia pani życzeń w imieniu moich koleżanek i ofiarowania ci tego skromnego dowodu naszego głębokiego szacunku.
 Pani! kochamy cię wszystkie, jak gdybyśmy były cór-