Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/428

 — Wasza bladość i przerażenie całkiem nas upewnia... Tak, panna Tordier jest tu...
 — Nie, proszę pana!
 — Czy może pan zaprzeczyć, że ściągnął ją pan do swego domu, gdzie noc przepędziła?
 — Przeczę temu formalnie!...
 — Wie pan, że panna Tordier wychodzi za mąż?
 — Wiem, że matka chce ją zmusić do małżeństwa...
 — Wie pan, jak się nazywa młody człowiek, przyjęty przez panią Tordier?
 — Wiem, proszę pana.
 — Nie zaprzeczy pan, że wyzwał go pan na pojedynek?
 — O, temu nie przeczę... Uważam Helenę jak moją żonę. Ojciec jej zaręczył nas i nie mogę znieść myśli, aby ją oddano człowiekowi nienawistnemu...
 — I to pana popchnęło do zbrodni?
 — Mnie, do zbrodni!...
 — Przez prawo przewidzianej!... I pani, matka, kobieta, dotąd szanowana, nie powstrzymała pani syna! Stała się pani jego wspólniczką?
 Zwrócił się potem do Lucjana:
 — Raz jeszcze pytam pana, gdzie jest panna Helena Tordier?...
 — Nie wiem, czy kuzynka opuściła dom matki.
 — Nie namawiał jej pan ani słowami, ani piśmiennie?
 — Nie, proszę pana.
 — Zapewnia pan szczerze?
 — Zapewniam.
 — Kłamie pan, a oto dowód...
 Mówiąc to, pokazał Lucjanowi list jego, pisany do Heleny, który zgubiła uciekając z domu.
 Młody człowiek zgnębiony spuścił oczy.
 Jednocześnie pani Gobert podniosła głowę, mówiąc: