Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/426

 — Bardzo się ucieszy, że pani będzie pod dobrą opieką... Ona tak panią kocha!
 — Ty także kochasz Helenkę — rzekła pani Gobert, ściskając ręce Joasi.
 — Jak siostrę swoją, gdybym ją miała, życie bym za nią oddała, aby tylko szczęśliwą była.
 — Będzie szczęśliwą — ukryjemy ją aż do pełnoletności, a potem matka nie będzie mogła niczego jej zabronić.
 — Niech tylko myśli, że nie żyję — rzekła Helena — nie będzie mnie żałowała.
 Joanna pożegnała się, a pozostali usiedli do śniadania.
 Lucjan spojrzał na zegar.
 — Bądźcie zdrowe! — Uciekam do Petit-Bry — zawołał.
 Był już na progu, gdy usłyszał hałas na schodach.
 — Co to jest? — zapytała pani Gobert.
 Lucjan dał znak milczenia, a sam słuchał uważnie.
 — Rozmowa jakaś na schodach... Kilkanaście osób wchodzi...
 Naraz zadzwoniono; pani Gobert i Helena zerwały się.
 — Ukryj się, Heleno!... — rozkazał Lucjan.
 Dziewczę wybiegło, a Lucjan stał, jak skamieniały, pomimo że już trzeci raz pociągnięto za dzwonek.
 — Otwórz prędzej! — rzekła matka.
 — Otworzyć w imię prawa! — rozległ się głos za drzwiami.
 — Zginęliśmy... — jęknął Lucjan.
 — Otworzyć w imię prawa! — wołano powtórnie.
 A ponieważ nikt nie odpowiadał, zaczęto drzwi wybijać.
 Lucjan otworzył; we drzwiach ukazał się komisarz policji, szef bezpieczeństwa publicznego i dwóch agentów.
 — Pan Lucjan Gobert? — zapytał komisarz.
 — Tak, panie.