Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/420

 Prokurator wziął oba listy i czytał je powoli.
 — Rzeczywiście, to jest bardzo ważne — rzekł następnie. — Widocznym jest, że dziewczyna wpadła w sidła, zastawione na nią przez tego Lucjana Gobert... W jakim ona jest wieku?
 — Siedemnaście lat...
 — Czy pani wie, dokąd ją zaprowadził jej uwodziciel?
 — Z pewnością do siebie.
 — Pani nie przypuszcza możliwości zakończenia tej sprawy bez rozgłosu i skandalu, małżeństwem?
 — Nie, panie!... Nie! nie! nie!... Wołałabym widzieć ją na marach, aniżeli żoną tego włóczęgi!...
 — Zatem chce pani dochodzić sądownie?
 — Tak, panie, i to jak najśpieszniej! Pojmuje pan, jak mi na tym zależy, aby córka powróciła pod moją władzę... Teraz już jej się nie dam wywieść w pole, potrafię sprowadzić ją na prawą drogę i bądź co bądź, utrzymać na niej!
 — Ten Lucjan Gobert jest jej krewnym, jak pani mówiła?
 — Krewnym ze strony mego męża, po którym noszę żałobę.
 — Wie pani, że występek krewnego córki pani może go skazać na karę wielce hańbiącą?
 — Spodziewam się!
 — Ile on ma lat?
 — Dwadzieścia pięć.
 — Do ciężkich robót.
 — Najsprawiedliwiej! Choćby na galery!
 — Nie mogę działać, nie mając w ręku skargi piśmiennej, zaniesionej przez panią...
 — Panie prokuratorze, wszystko uczynię co tylko potrzeba, byle wyrwać mą córkę spod władzy jej uwodziciela!