Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/365

wprost ku nam... No, ja odchodzę, panienko... Odwagi, panno Heleno, i dobrej nadziei!...
 Młode dziewczęta ucałowały się serdecznie, po czym Joanna szybko podążyła do hotelu.
 Helena szła za nią o kilka kroków.
 Joanna, znalazłszy się w swoim mieszkanku, otworzyła pudełko z robótkami, wyjęła kłębek nowych nici bardzo cienkich, ale zarazem mocnych.
 Nici obwinięte były o kawałek drzewa, a drzewo to nadawało kłębkowi pewien ciężar.
 Młoda służąca odwinęła nici kilkanaście łokci i koniec ich zawiązała u okna.
 Po drugiej stronie ulicy otworzyło się okno.
 Helena ukazała się w nim.
 Joanna natychmiast podniosła rękę i bardzo zręcznie rzuciła kłębek.
 Ulica Anbry jest wąska.
 Młoda służąca dobrze obliczyła rozpęd, nadany kłębkowi — wpadł on do pokoju Heleny.
 W pół minuty córka Jakuba Tordier podniosła kłębek, odcięła nić i przymocowała u krawędzi okna, jak to uczyniła Joanna.
 — Dobrze — wyrzekła Joanna dość głośno, ażeby ją Helena mogła usłyszeć — do wieczora...
 Helena wychyliła się ażeby spojrzeć na nić, ciągnącą się przez ulicę.
 Ale nawet z tego miejsca, gdzie się znajdowała, nie widać jej było.
 Zupełnie uspokojona, młoda dziewczyna zamknęła też okno.
 — Co chce uczynić Lucjan? — zapytała sama siebie — co chce przedsięwziąć?... A! gdybyś mnie mógł wyrwać z tego piekła!
 Helena nie przestała nad tym myśleć, dopóki matka nie powróciła.