Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/361

 — Pan Lucjan myśli tylko o panience... Żyje dla panienki tylko... Powiedziałam pannie Marcie i jemu o małżeństwie, i człowieku, któremu chcą poświęcić twoją miłość i twoje życie... Nic go nie zadziwiło... pewne przeczucia ostrzegały, że niezmierne nieszczęście zagraża wam obojgu.
 — I — zapytała żywo Helena — czy szukał jakiego sposobu, ażeby nas od tego nieszczęścia ustrzec?
 — Lepiej niż szukał...
 — Znalazł?
 — Tak.
 — I jaki to sposób?
 — A! nie wiem... wczoraj miał przedsięwziąć coś ryzykownego... strasznego... Wyczytałam to w jego spojrzeniu...
 — Mój Boże! — wyjąkała Helena, oświecona tym szczególnym natchnieniem, jakie daje miłość — może wyzwał nędznika...
 — Bardzo być może...
 — Prosper Rivet go zabije!...
 — Cóż znowu! Bóg, który jest sprawiedliwy, nie dopuściłby takiej niesprawiedliwości...
 — Boję się!...
 — Nie trzeba się bać, ale przeciwnie trzeba być spokojną i czekać.
 — Czekać, na co?
 — Dziś, wieczorem o godzinie ósmej, mam się spotkać z panem Lucjanem.
 — Gdzie?
 — Tutaj... na tym skwerze...
 — O gdybym i ja mogła przyjść...
 — A czy panienka będzie mogła?
 — Nie... Nie ma nawet co o tym myśleć. Matka zawsze jest w domu wieczorem. Niepodobna więc byłoby mi wyjść bez zwrócenia jej uwagi, co byłoby niebezpiecznym.