Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/314

 Były dependent notariusza ciągnął dalej:
 — Ja po powrocie do Paryża, poczynię odpowiednie kroki, ażeby przyśpieszyć wyjście pańskie z więzienia i otrzymać dla pana stałe miejsce pobytu w Paryżu.
 Uda mi się to, nie wątpię, i doniosę panu o rezultacie moich starań...
 Miej nadzieję i postępowaniem swoim zasługuj się nadal zwierzchnikom... Unoszę z sobą jak najlepsze wrażenie z tej rozmowy...
 Licz na mnie zupełnie...
 Bertinot nie mógł powstrzymać łkania i zaledwie zdolny był wyjąkać:
 — Pozostanę godnym zajęcia, jakie mi pan okazuje i wdzięczny będę panu na całe życie.
 W tej chwili drzwi się otworzyły i woźny więzienny oznajmił Włoskowi, że rozmowa trwa już za długo i że czas ją skończyć.
 Włosko wyszedł, po raz ostatni uścisnąwszy rękę Bertinotowi, i poprosił woźnego, ażeby go zaprowadził do dyrektora więzienia.
 — Cóż, zadowolony pan z wizyty? — spytał dyrektor.
 — Tak, panie, i pozwoli pan dyrektor złożyć sobie podziękowanie za uprzejmość, jak również przyjąć ode mnie dla Piotra Bertinot te oto pięćset franków.
 Dyrektor wziął bilet bankowy, który mu Włosko podawał i odrzekł:
 — Te pięćset franków zapisane będą na jego rachunek... Dziękuję panu, w jego imieniu... Zasługuje on na to zajęcie, jakie pan mu okazuje.
 W kilka godzin później Włosko jechał koleją do Paryża.
 Siedział w wagonie zamyślony.
 Co zamierzał?
 Jaki plan snuł w głowie?
 Jak skorzystać chciał ze zdobytej tajemnicy?