Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/274

XXV.

 Józef Włosko nie dał jednak poznać po siebie zdziwienia.
 Wstał z uśmiechniętą twarzą na spotkanie Julii Tordier, skłonił się jej, podał rękę i rzekł:
 — Witam panią, czy byłbym tyle szczęśliwy, że pani potrzebowałaby mnie w czymkolwiek?
 — Tak — odparła Garbuska. — Potrzebuję pana.
 — Rad moich?
 — Rad pańskich, jak i pańskiego udziału.
 — Wie pani, że jestem cały na pani usługi.
 — Wiem, i dlatego tu przyszłam.
 — Niech pani przede wszystkim siada; następnie powiedz mi pani, o co idzie, a jeżeli się nie mylę, zapewne mówić będziemy o panu Prosperze Rivet.
 — Myli się pan.
 — O! czyżby pani znalazła jaki inny praktyczniejszy sposób, od podanego przeze mnie?...
 — Nawet nie szukałam... Przekonał mnie pan.
 — O! tak być musiało... Pani jest zbyt rozsądna, ażeby pojąć, iż mam słuszność... Więc wzięła pani do siebie córkę?
 — Jeździłam dziś po nią na pensję...
 — Czy została uprzedzona o małżeństwie, jakie pani dla niej zamierza?
 — Dowie się po moim powrocie do domu.
 — Wybornie! Nigdy nie trzeba do jutra odkładać, co można zrobić dziś. Czy spodziewa się pani ze strony panny Heleny jakiego oporu?
 — Oto mniejsza. Musi być posłuszną.
 — Tym lepiej! Więc o cóż pani chodzi teraz?
 — Jaki jest sposób otrzymania metryki osoby, której chciałoby się stwierdzić tożsamość?
 — Najprostszy w świecie — odpowiedział Włosko. — Czy ta osoba pochodzi z Paryża?