Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/256

może pani nawet o tym myśleć — odparł piękny komiwojażer, z miną pełną pogardy.
 — I będziesz mnie zawsze kochał?
 — Naturalnie.
 — O! — podchwyciła Garbuska, a spojrzenie jej przybrało wyraz dziki. — O! gdyby było inaczej, gdybym zozabiłabym ją i zabiłabym również i ciebie.
 Prosper Rivet zadrżał pomimo woli, tak dalece spojrzenie jędzy było przerażające, ale ten dreszcz przeminął z szybkością błyskawicy.
 — Przede wszystkim małżeństwo, — rzekł do siebie — kiedy już zostanę mężem, zobaczymy później, co trzeba robić. I dodał głośno: Ale pytanie jeszcze, czy Helena zgodzi się na to małżeństwo?
 — O! choćby nie chciała... to ją zmuszę.
 — Nie trzeba, ażeby ludzie podejrzewali przymus i dziwili się.
 — Nikt się nie będzie dziwił! Mam prawo wydać córkę za mąż, jak mi się podoba.
 — Oczywiście!
 — Zatem nic naturalniejszego! A ciebie nawet nie będą mogli pomawiać, że się żenisz dla pieniędzy... Helena nie ma nic, lub prawie nic... Dwadzieścia pięć a najwyżej trzydzieści tysięcy, w postaci nieruchomości, której połowa należy jeszcze do mnie.
 — O! do diabła! — rzekł do siebie duchu Prosper, zaniepokojony raptownie. Przypomniał sobie jednak nauki swego przyjaciela Józefa Włoski i odezwał się:
 — Jak na teraz, to dobrze... Ale trzeba pomyśleć o przyszłości.
 — Pomyśleć o przyszłości — powtórzyła Garbuska. — Alboż to wszystko co mam, nie należy do ciebie?
 — Wszystko co pani ma, należy lub przynajmniej