Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/197

niej — ja cię kocham! Uczynię wszystko, możliwe, dla złagodzenia twojej boleści...
 Helena osunęła się, drżąca, złamana, w objęcia przełożonej pensji.
 — Joasiu! — odezwała się nagle Marta, zwracając się do byłej pokojówki matki.
 Mała garbuska drgnęła, usłyszawszy głos dziewczęcia.
 Podniosła głowę.
 Twarz miała zalaną łzami.
 Zobaczywszy Helenę w żałobie, tak zrozpaczoną, tak wzruszającą, uczuła dla niej niezmierną litość, przywiązanie nagłe i głębokie dla biednej ofiary, i od pierwszego wejrzenia oddała jej całe serce.
 — Co, panienko? — zapytała, ocierając łzy i podchodząc do Marty.
 — Proszę cię, zajmij się naszymi rzeczami — odrzekła ta ostatnia.
 — Joanna nie wraca z nami do Petit-Bry — odezwała się pani de Roncerny.
 — Jakto! — zawołało dziewczę bardzo zdziwione — Joasia nie wraca z nami?...
 — Nie, moje dziecko.
 — A cóż się z nią będzie robiło?
 — Zostaje tutaj...
 — Na pensji?
 — Tak, pani Gevignot ją przyjmuje.
 — Czy to podobna, Joasiu, abyś opuszczała moją matkę, abyś opuszczała nasz dom? — spytała Marta z widoczną wymówką.
 — Tak, panienko — wyszeptała Joanna, spuszczając głowę.
 — Ale dlaczego?
 A gdy mała garbuska milczała, pani de Roncerny odpowiedziała za nią:
 — Później ci wytłumaczę przyczynę tego rozstania,