Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/166

tąd jeszcze stoję w sieni, co jest wysoce krępujące, gdy chodzi o sprawę wielkiej wagi... Zamiary moje są godziwe, proszę pani. Nie jestem ani złodziejem, ani mordercą...
 To ostatnie słowo, jakkolwiek wyrzeczone tonem najniewinniejszym, przejęło dreszczem Garbuskę.
 Były dependent ciągnął dalej:
 — Sprawa, o której chcę mówić, dotyczy domu handlowego pani.
 — Dawno dom handlowy Tordiera przeszedł na własność Troubleta i do mnie nie należy — odparła Garbuska.
 — Tak, wiem o tym, że się pani go pozbyła przed dwoma laty na dobrych warunkach... Doskonały interes, w którym pani przy wielkim sprycie zebrała ładny majątek.
 — Tak mówią — przerwała Garbuska. — Ale nikt go ze mną nie liczył. Ja jestem mniej bogatą, niż myślą...
 — Te rzeczy mnie wcale nie obchodzą, droga pani — podchwycił Włosko. — Tu nie chodzi o dawny dom handlowy pani, ale o dotychczaswe przedsiębiorstwo, istniejące przy ulicy Verrerie.
 Garbuska nie zataiła zdziwienna.
 Teraz z nową podejrzliwością spojrzała na przybysza.
 — Dom z ulicy Verrerie! — powtórzyła — ależ się pan myli...
 — Bynajmniej, proszę pani... Skierował mnie do pani, pan Nicolet, pani plenipotent w przedsiębiorstwie wynajmu wózków ręcznych.
 Usłyszawszy nazwisko Nicoleta, Julia Tordier musiała zaniechać podejrzeń.
 Pomyślała, że coś ważnego mogło zajść w tym przedsiębiorstwie.
 Ostatecznie postanowiła przybysza wpuścić do pokoju.
 — Skoro pan przychodzi w imieniu pana Nicoleta — rzekła żywo — to co innego... Proszę wejść... Cóż się tam stało...