Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/152

 — I nigdy nie mówił o matce?
 — Nigdy.
 — Czy pytałaś go o nią?
 — Tak, panie, nieraz, ale zawsze napróżno.
 — Nigdy nie widziałaś swej metryki?
 — Nigdy, panie sędzio.
 — Katoliczką jesteś?
 — Tak, panie.
 — Czy byłaś u komunii?
 — Tak, panie.
 — To metryka musiała być złożona w kościele.
 — Zapewne była, ale ja tego nie pamiętam...
 — Z tego można wnioskować, że ojciec nie był ożeniony z matką?
 — Tak, panie, jestem dzieckiem nieślubnym...
 — Gdzieżeś się wychowała?
 — W mieście mojego urodzenia, w Veroix aż do lat jedenastu... Siostra mego ojca miała o mnie staranie.
 — Mogła była upomnieć się w merostwie w Veroix o metrykę, musi tam być napisane nazwisko matki, o ile nie zeznano, że pochodzisz z matki nieznanej.
 — Nie pomyślałam o tym wcale, gdyż nie potrzebowałam tego aktu.
 — W jakim wieku opuściłaś Veroix?
 — W jedenastym roku życia z siostrą ojca, która była wdową... Zamieszkała razem ze mną w Point-d‘Ain. Miałam lat czternaście, kiedy umarła...
 — Co zrobiłaś z sobą wtedy?
 — Byłam bez żadnych środków do życia.
 — Czy ojciec już nie żył?
 Twarz dziewczęcia powlekła się szkarłatem.
 — Tak, panie — wyszeptała.
 — Mówiłaś, że zostałaś bez środków do życia... Z czego więc żyłaś?
 — Pewna bogata rodzina w Pont-d’Ain wzięła mnie