Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/150

 Przed nią o kilka kroków szła także jakaś garbuska.
 Była to jednak dziewczyna młoda, a jej bezkształtne ciało nie budziło bynajmniej odrazy.
 Twarzyczka była ujmująca, malowała się na niej dobroć, jak i słodycz niezrównana w jej wielkich ciemnych oczach.
 Z oczu tych płynęły w tej chwili łzy.
 Młoda dziewczyna, ujrzawszy przyglądającą się jej drugą garbuskę, spuściła oczy; badawcze spojrzenie nieznajomej wzięła wprost za oznakę natrętnej ciekawości.
 Poszła dalej, mimowoli pobrzękując kajdankami, którymi skute miała ręce.
 — Joanna Julia Bertinot! — zawołał w tej chwili woźny sędziego śledczego.
 Na to nazwisko, Garbuska wstrząsnęła się cała, jak gdyby przebiegł po niej prąd elektryczny.
 — Bertinot... Czy być może!... — Bertinot — powtarzała ledwie przytomna.
 Ale zaraz się pokrzepiła tą myślą, że przecież Bertinotów może być bardzo wiele na świecie.
 Tymczasem już woźny wprowadził garbatą dziewczynę do gabinetu sędziego.
 — Mój panie — odezwała się Garbuska, przystępując do tegoż woźnego — powiedz, proszę, czy ta aresztowana nazywa się, rzeczywiście Bertinot, czym się nie przesłyszała?...
 — A tak.
 — A czy ona ma jaką rodzinę, nie wie pan?
 — Czyżby się pani chciała o nią upomnieć?
 — A! — odrzekła zmieszana Garbuska — dlaczego ona tu jest?
 — No, przecież sama nie przyszła, jak pani widzi.
 — A cóż ona zrobiła?
 — Nie wiem.