Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/146

 Po upływie pięciu minut najwyżej Garbuska podniosła głowę.
 Następnie podniosła się, z rozdętymi nozdrzami, i z oczyma błyszczącymi, jakby rzucającymi wyzwanie przyszłości.
 — Ha! zobaczymy! — rzekła.
 I, powróciwszy do pokoju jadalnego, wzięła na nowo do ręki wezwanie, pozostawione na stole, i odczytała je wyraz po wyrazie.
 Wezwanie opiewało na godzinę dwunastą po południu stawiennictwo u sędziego.
 Spojrzenie Julii przeniosło się na zegar.
 Wskazówki znaczyły godzinę jedenastą.
 — Już czas — szepnęła.
 Zjadłszy na prędce trochę chleba i mięsa, ubrała się i udała do sądu, zamknąwszy za sobą starannie drzwi mieszkania.
 Już nie drżała i powtarzała tylko do siebie, idąc:
 — Ha, zobaczymy!
 Kiedy Garbuska weszła na korytarz, prowadzący do kancelarii sędziego śledczego, już się tam znajdowało około dwunastu osób, równie jak ona, wezwanych w sprawie z ulicy Sainte-Croix-de-la-Bretonnerie.
 Pan Tiercelin — tak się nazywał sędzia śledczy prowadzący tę sprawę — przesłuchał już kilka świadków.
 Inni czekali swojej kolei.
 Woźny podszedł do Garbuski i zapytał, co ją tu sprowadza.
 — Jestem tutaj wezwana — odpowiedziała z pewnym niepokojem w głosie, pokazując mu wezwanie.
 Ten wziął papier, spojrzał nań i rzekł:
 — Już panią wołano... Ale pani nie było,.. Niech pani zaczeka.
 Garbuska usiadła na ławeczce.
 Obok niej, na prawo i na lewo, rozmawiano.