Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/403

 — Pani go musisz znać oddawna, nieprawdaż?
 — Bezwątpienia.
 — A czy historja, którą nam opowiadał, jest prawdziwą?
 — Tak i nie. Ogólne jej zarysy zgadzają się z rzeczywistością, lecz szczegóły za to biedny Gaston ubrał fantazją człowieka, mającego niespełna zmysłów.
 Pan de Lorbac podniósł głowę.
 — Nieszczęśliwy — rzekł — zbyt ciężko został dotkniętym...
 — A więc nadzieja wyleczenia?
 — Nie mogę jej mieć zupełnie, przypuszczając jednak, że uratowanie Gastona Dauberive jest możliwe, kuracja będzie długą, powolną, trudną...
 — W każdym razie pan ją przedsięweźmiesz?
 — To mój obowiązek, lecz nie odpowiadam za jej powodzenie.
 — Przecież Gaston Dauberive nie jest zupełnym szaleńcem, rozumie co do niego mówią, sam mówi nieraz rozsądnie...
 — Wielu obłąkanych zdaje się, że są najprzytomniejszymi, a tymczasem wyleczyć ich nie można...
 Pan de Lorbac zastanawia się przez kilka minut, poczem dodał.
 — Ten biedny artysta wiele cierpiał, a utrata pamięci jest rezultatem paraliżu mózgu, wywołanego przez silne wstrząśnienie połączone z nadmiarem zgryzoty. Odecnie mogę tylko pani poradzić, żebyś była ostrożną.