Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/401

 — To szczególne - rzekł sam do siebie.
 — Cóż takiego?
 — Chorego pani widzę nie po raz pierwszy... Tak jest, nie mylę się wcale.
 I pan de Lorbac nie wstrzymując się tym razem, podał dłoń rzeźbiarzowi. Gaston bez wahania podał mu swoją, a na czole jego odbiły się oznaki zwykłe usilnego natężenia pamięci.
 — W tej chwili — zaczął doktór — przymuszasz się pan do pracy nad pańskie siły. Usiłujesz sobie przypomnieć czasy od nas już odległe.
 — Tak — szeptał Gaston — tak, tak!
 — Pozwól pan, że mu pomogę. Zdaje ci się, że mnie już widziałeś kiedyś dawniej?
 — Tak!
 — Zdaje ci się, że mnie znałeś?
 — Tak!
 — Jesteś tego najpewniejszym?
 — Nieinaczej.
 — Gdzież więc spotkałeś mnie przed laty?...
 — Tam...
 — Gdzie?
 — Już nie wiem teraz...
 — Ale to dawno?
 — O tak...
 — Jak dawno?
 Gaston zaczął rachować na palcach.
 — Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć...
 — Gdy doszedł do dwudziestu zatrzymał się.
 — Dwadzieścia lat — powtórzył doktór — ah