Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/304

chwycona i zarazem zdziwiona takim zaszczytem, zarumieniła się jak piwonia.
 — Dobrze! — zawołał Gaussin — poznam się z nią i uścisnę, jeżeli pozwoli.
 — I owszem — odrzekła Anusia, kłaniając się niezręcznie i nadstawiając oba policzki pełne i rumiane jak jabłka.
 Poczem złożyła obiad przed kominkiem.
 — Moja Anusiu, bądź tak dobra, pójdź do oberży i poproś matkę Pascal, by do obiadu dodała nam jeszcze kurczę.
 — W tej chwili... wybiorę je sama, najlepsze...
 — I przygotuj mi pokój — rzekł Gaussin — wątpię bowiem — dodał zwracając się do Gastona — byś chciał mnie pomieścić swoim.
 — Rzeczywiście, bardzo żałuję... — ale stąd do oberży kilka kroków zaledwie, i w każdej chwili możemy być z sobą. Przez kilka dni pozostanę w domu, będziemy więc dość mieli czasu do pomówienia o przeszłości i przyszłości.
 — Nie wyjedziesz? A jednak musisz pojechać ze mną do Paryża.
 — Po co?
 — Interes bardzo ważny... potrzebuję kupić co do chrztu i trochę podarków dla mojej nowej siostry! i dla matki chrzestnej.
 — Masz rację... Pojadę wiec.
 Porozmawiali jeszcze chwil kilka, poczem Gas-