Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/232

Teresa zarumieniła się jak wiśnia, szczęściem, gęsta woalka n:e dozwoliła widzieć jej pomieszania.
 — Może podać co jeszcze przed śniadaniem? — zapytała oberżystka.
 — Filiżankę czekolady, jeśli łaska — odrzekł Gaston...
 — Zaraz będzie. Właśnie tylko co Anusia przyniosła świeże mleko od naszej krowy.
 — Czy robotnicy rozpoczęli już budowę?
 — Jeszcze od wczoraj rana.
 — Może chcesz obejrzeć domek, nim podadzą czekoladę? — zapytał Gaston Teresy.
 — Dobrze.
 — Oto są klucze — rzekła oberżystka, podając je Gastonowi — drzwi zaś od ogrodu otwarte.
 — Nasza gospodyni jest najlepszą w świecie kobietą — mówił Gaston wyszedłszy z oberży. — W danym razie możemy nawet jej się zwierzyć. Pozwoliłaby sobie uciąć język, a nie wydałaby nas. Tu możemy być spokojni.
 Weszli do ogrodu, obejrzeli roboty rzemieślników i wstąpili do domku.
 — Ależ tu nam będzie doskonale!- zawoła a Teresa, po obejrzeniu całego mieszkania.
 — Podczas zimy może ci będzie trochę przykro, wieczory zwłaszcza wydawać ci się będą długiemu.
 — Nie będę się nudzić ani zimą ani latem, bo ty będziesz zemną.