Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/184

bie ścieżką puścił się pieszo do Montgresin. Jedyna ulica przecinała tę wioskę, a pierwszym domem była oberża.
 Wszedł do niej i, nie zastawszy nikogo, zawołał:
 — Matko Pascal, a chodźcie-no!
 — Idę, idę — odezwał się głos oberżystki z po za drzwi pół uchylonych.
 I równocześnie weszła kobieta wzrostu niskiego, lat około pięćdziesięciu, szczupła, o ciemnej cerze twarzy, ożywiona i uśmiechnięta.
 — Ach, to pan? — zawołała — dawno już pana nie widziałam. Czy przybywa pan znowu malować i rysować, teraz... podczas zimy?
 — Nie, przybyłem umyślnie, ale w innym celu. Mam do was, matko, dwie prośby.
 — Jakie?
 — Przedewszystkiem, żebyście mi dali co zjeść, a potem udzielili mi pewnych objaśnień.
 — Pierwsze będzie napewno, a co do drugiego, to jeśli będę mogła, dlaczego nie? — Od czego zaczniemy?
 — Od śniadania, bo strasznie jestem głodny. Co można dostać?
 — Jajecznicę ze słoniną...
 — Doskonale!
 — Trudno w ciągu tygodnia mieć mięso świeże; trzebaby posyłać aż do Chantilly, ale mam za to doskonałą szynkę, ser i konfitury ze śliwek, które