Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/155

 — Jakiej znajomości?
 — Poznała barona Jerzego Rittera, mego serdecznego przyjaciela, którego jej przedstawiłem.
 — Nic mi nie mówiła... Zresztą po cóż miała mówić?
 — Znam cię oddawna, kochany kolego — mówił dalej de Loigney — szanuję cię i pragnąłbym byś wierzył, że szczerze podzielać będę każdą radość twoją. Powiedziałeś mi sam, że twoja sytuacja majątkowa jest skromną..
 — Jest więcej niż skromną, bo żadną — przerwał Daumont.
 — Otóż termin emerytury twojej się zbliża i gdy ją otrzymasz, pensja twoja wystarczy ci zaledwie na życie bardzo oszczędne.
 — Na nieszczęście, tak... Cóż chcesz? trzeba się poddać losowi, gdy go nie można uniknąć. Czyż to moja wina, że nie mam majątku?
 — Zapewne, że nie! Lecz za to masz córkę piękną, wykształconą, dystyngowaną.
 — Ponosiliśmy wszelkie ofiary na jej edukację.
 — I jesteście teraz wynagrodzeni... panna Teresa jest osobą skończoną.
 — Do czegóż jej to posłuży? — zapytał chmurno Robert Daumont. — Jakkolwiek jest skończoną, skoro nie ma ani grosza posagu, zostanie starą panną, chyba że wyjdzie za jakiego skromnego urzędnika by wegetować jak jej rodzice.
 — Więc nigdy nie marzyłeś dla niej losu świetniejszego?