Strona:PL Daudet - Mała parafia (2).pdf/422

 — Niechaj więc pan tam poczeka... gdy będzie potrzeba, poproszę.
 A zwróciwszy głowę ku oknom, skinął na leśniczego, mówiąc:
 — Możesz wejść...
 Indyanin schudł, pobladł, przygarbił się i postarzał, rzec można było, iż dopiero co powstaje z ciężkiej choroby. Głos mu się nawet zmienił, nie posiadał już teraz dawnego metalicznego dźwięku, chociaż starał się mówić wyraźnie i dobitnie, również jak chciał iść i stać prosto, przybranym będąc w galowy mundur, z torbą myśliwską i z bronią, jak na paradny występ z pańskiego rozkazu.
 — Książę panie — rzekł utkwiwszy oczy w dywan rozesłany na podłodze — przychodzę prosić o łaskawe przyjęcie mojej dymisyi.
 — Dlaczego?...
 — Mój syn wyjeżdża do Ameryki wraz ze swoją żoną... Proszą mnie, abym z nimi razem tam jechał... ja się na to zgodziłem, tylko że wpierw muszę jeszcze zrobić zeznanie przed sądem.
 Książę poruszył się w swoim fotelu.
 — Przed sądem?... Zeznanie?... A cóż ci się wydarzyć mogło?...
 — To bardzo ciężka i brzydka sprawa!...
 — Opowiedz!
 — Nie wiem tylko, czy zdołam... czy mi siły pozwolą — szepnął ciszej leśniczy, wspierając się plecami o marmurowy komin a fuzya, którą miał