Strona:PL Curwood - Kazan.djvu/242

żerdziami. Dokoła pleniły się bujne trawy i chwasty.
 Otwarto ją nie bez wzruszenia. I gdy mąż wyładowywał z pirogi bagaż i całe stosy potrzasków, Janina porządkowała w izbie, a mała Janeczka, wyrosła już na śliczną dziewczynkę, bawiła się, szczebiocząc jak ptaszę.
 Zmierzch wkrótce zapadł, a gdy zmęczone podróżą dziecko położyło się i zasnęło, Janina wraz z mężem siadła na progu chaty, by się nacieszyć jeszcze czarem ostatnich, jesiennych dni, po których nadejdzie wkrótce mroźna, bezlitosna zima.
 Nagle drgnęli oboje.
 — Słyszałaś? — rzekł mężczyzna głaszcząc dłonią bujne jedwabiste włosy żony.
 — Słyszałam... — odpowiedziała.
 Jakby lekkie drżenie wzruszenia zabrzmiało w jej głosie.
 — To nie on. To, zdaje się, raczej to samo wycie jakiem go z piasczystej ławy nawoływała ślepa wilczyca.
 Mężczyzna skinął głową potakująco.
 Janina pochwyciła go nerwowo za rękę.
 — Są tu niewątpliwie w dalszym ciągu, albo powróciły tu, jak i my.
 A potem, po chwili milczenia dodała:
 — Słuchaj, mój drogi! Przyrzekasz mi, że w ciągu tej zimy nie będziesz polował na wilki ani ich chwytał w potrzaski! Gdyby tym dwojgu miało się stać coś złego, byłabym doprawdy niepocieszona.
 — I ja też tak sądzę... Dobrze, przyrzekam ci, moja droga.
 Noc zapadała powoli, malowała niebo granatem; gwiazdy błyskały coraz jedna za drugą.
 I znów po raz wtóry rozległ się jękliwy zew. Nie sposób było wątpić. Wycie dochodziło wprost z Sun Rock‘u.