Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/043

 — Czemużby nie miał?
 — Zdaje się, że panu tam grozi niebezpieczeństwo.
 — Czy mówisz pan o niebezpieczeństwie ze strony ludzi, czy też ze strony czworonożnego wroga Baskervillów?
 — Nasze badania to wykryją.
 — Bądź co bądź, jestem zdecydowany. Niema w piekle takiego szatana, ani na ziemi takiego człowieka, któryby mi przeszkodził zamieszkać w domu moich przodków.
 Przy tych słowach sir Henryk brwi zmarszczył, z oczu posypały mu się iskry. Widocznie śmiały duch Baskervillów nie wygasł w ostatnim potomku rodu.
 — Teraz — mówił dalej — muszę zastanowić się nad tem, com się dowiedział. Chciałbym mieć godzinkę czasu do namysłu. Jest wpół do pierwszej. Wracam do hotelu. Możebyście panowie przyszli tam do mnie na śniadanie o drugiej? Wówczas będę mógł powiedzieć, co o tem wszystkiem myślę.
 — Dobrze. Stawimy się na oznaczoną godzinę.
 — A zatem dowidzenia.
 Po wyjściu naszych gości, Holmes zerwał się i zawołał:
 — Watson, bierz kapelusz i laskę. Niema chwili czasu do stracenia.
 Wybiegł z pokoju w szlafroku; w minutę potem ukazał się w surducie. Zbiegliśmy ze schodów. Na ulicy zobaczyliśmy sir Henryka i doktora Mortimer o paręset metrów przed sobą. Szli w kierunku Oxford street.
 — Czy mam ich dogonić i zatrzymać? — spytałem.
 — Broń Boże! — odparł. — Twoje towarzystwo wystarcza mi najzupełniej. Ci panowie dobrze robią, że idą się przejść. Dzień ładny.