Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/810

 — Z pewnością, Johnie, czy to koniecznie musimy się przenieść?
 — — Interes nasz tego wymaga.
 — To wszystko bardzo pięknie, ale czy nowe nasze mieszkanie odpowie wymaganiom naszego maleństwa. Czy bobo będzie się w niem dobrze czuło? Mam nadzieję, że pomyślałeś o tem Johnie?
 — Tak dalece, że urządziłem wszystko tak, abyś sama mogła zwiedzić nasze nowe mieszkanie.
 Popłynęli więc nazajutrz do Londynu i udali się do zachodniej dzielnicy West End, a potem na ulicę tak dobrze znaną Belli z czasów, gdy mieszkała u państwa Boffenów.
 — Ależ Johnie, gdzie jesteśmy?
 — Jak widzisz, moja droga.
 John dzwonił do bramy zbytkownego pałacu, gdzie mu natychmiast otworzono, a podawszy ramię żonie, prowadził ją po schodach, na których poustawiane były wszędzie kwiaty, ułożone z najlepszym smakiem.
 — Ach Johnie! — szeptała Bella — co to wszystko znaczy?
 — Nic, moja droga, chodźmy dalej.
 — Nie wejdziemy tu, przecież ja nie czuję się na siłach.
 John opasał ją ramieniem i wniósł prawie da pokoju, gdzie czekała ich rozpromieniona pani Boffen.