Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/78

kał, może pan liczyć na mnie, że jej nikomu nie sprzedam, jestem rzetelny człowiek i poczekam do czasu, w którym pan będziesz w stanie wypłacić mi honoraryum.
 Tu artysta-anatom westchnął znów i nalał sobie nową filiżankę herbaty.
 Silas Wegg, uradowany przyrzeczeniem, postanowił okazać wspóczucie człowiekowi, który miał w posiadaniu jego nogę.
 — Zdaje mi się, że pan masz jakieś zmartwienie, panie Wenus. Czy interesa źle idą?
 — Nigdy nie szły lepiej.
 — Znużyłeś się pan pracą, masz już tego dosyć, a przytem może już i ręka trochę ociężała?
 — Nie zgadłeś, panie Wegg. Idzie mi wybornie, rękę mam lekką, jak piórko, ci, którym na tem zależy, znają mnie jako pierwszego w Londynie anatoma. Mam więcej roboty, niż nastarczyć mogę razem z moim pomocnikiem.
 — A więc powinieneś się pan czuć zadowolonym.
 — Cóż stąd? panie Wegg, cóż stąd. Jestem, jak człowiek zbłąkany, który, wdrapawszy się z trudem na szczyt drzewa, dostrzega u stóp swoich pustynię bez wyjścia. Tak właśnie jest dziś ze mną.
 — Cóż to być może? — pytał Wegg.
 — Mam lat 32 i jestem kawalerem, chciałbym się ożenić, a ta, którą kocham, godna jest miłości monarchów.
 — Rozumiem, nieczuła piękność.
 — Nie to, panie Wegg, nie to. Nie podoba się jej moje zajęcie. „Nie życzę sobie” — pisała do