Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/60

niarz, — nie musi być kimś z waszecia, — i prawie pożałował swego ukłonu.
 — Poznałeś mnie pan? — spytał tamten, stając wprost przed straganem.
 — Przechodziłeś pan już kilka razy pod naszym domem.
 — Naszym domem? — pytał zdziwiony jegomość.
 — Tak, pod tym oto — odparł straganiarz, dotykając palcem muru, pod którym siedział.
 — Ciekawy jestem — mówił nowoprzybyły, przekładając z ręki do ręki swą grubą laskę — ile też pan zarabiasz na miesiąc?
 — Rozmaicie — odparł niejasno straganiarz.
 — Rozmaicie? no proszę, bywaj pan zdrów.
 Nieznajomy odszedł, a Silas nazwał go w duchu naiwnym, ale ten powrócił za chwilę i rzucił mu nowe pytanie:
 — Jakim sposobem straciłeś pan nogę?
 — Przypadkiem — odparł kwaśno Wegg.
 — A czy dobrze panu z tą drewnianą nogą?
 — Nieźle, nigdy jej nie jest za zimno, ani za gorąco.
 — Ani za zimno, ani za gorąco; proszę! A czy słyszałeś pan kiedy nazwisko Boffen?
 — Nie, nie słyszałem — odparł sucho straganiarz.
 — A podoba się panu to nazwisko?
 — Wcale nie — odparł imć pan Wegg, wpadając w coraz gorszy humor.
 — Ciekawy jestem dlaczego?