Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/585

mnąc w rękach strzępy czegoś, co miało być kapeluszem. Eugeniusz wytrącił mu z ręki ten nieokreślony szczegół ubrania i posadził gościa na krześle.
 — Zdaje się, że trzeba go pokrzepić trunkiem, chcąc usłyszeć z ust jego jakieś dorzeczne słowo... Napijesz się wódki, panie od lalek.
 — Trrrochę rrrumu — wybełkotał pijak.
 — Nerwy tego dżentlmena są trochę nadwyrężone — zauważył Eugeniusz, nalewając mu trochę araku — a przytem zdaje mi się, że przyda się trochę go wykadzić. — Rzekłszy to, wziął łopatkę i zagrzał ją w ogniu, a potem położył na niej trochę trociczek, które wypełniły mieszkanie wonnym dymem; Eugeniusz poruszał łopatką przed twarzą pijaka.
 — Jeszcze rumu — wybełkotał alkoholik.
 — Daj mu, Mortimerze, ja, jak widzisz, zajęty jestem kadzeniem.
 — Pan Wrayburne, ja wiem, on chce adresu — rzekł z wysiłkiem ojciec miss Wren.
 — Tak, chcę adresu — odparł stanowczym tonem Eugeniusz.
 — Jestem człowiekiem, tak, jestem człowiekiem, który, który — plątał się nędzarz.
 — Który co? — scpytał Eugeniusz.
 —. Da adres.
 — Masz go przy sobie?
 Pijak robił pracowite wysiłki dla wyrażenia swych myśli. Pokiwał znacząco głową, rozwarł usta w uśmiechu i rzekł wreszcie tonem tak pogodnym, jakby zwiastował najpomyślniejszą nowinę.
 — Nie, — a potem dodał, — jeszcze rumu.