Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/568

sca jej pobytu. Chciałbym wiedzieć przyczyny, dla których się ukrywa i gdyby ją pani chciała o to spytać?
 — Ależ najchętniej. Tak rzadko zdarza mi się oddać komu jakąś usługę, a dziś czuję więcej, niż kiedykolwiek, jak bardzo niepotrzebna jestem na świecie.
 — Niech pani tak nie mówi.
 — Kiedy tak jest, ja to mówię z przekonania.
 — To już dość, jeśli pomaga się innym w znoszeniu ciężaru życia.
 — Przecież ja nikomu w tem nie pomagam.
 — A ojciec pani?
 — O! biedny Pa, jest tak dobry, tak mało dla siebie wymaga. Niema w tem mojej zasługi.
 — Owszem, to jest bardzo wiele. Przepraszam za moje słowa, ale cierpię zawsze, ilekroć się pani nie docenia.
 — A przecież ty sam nie doceniasz mnie wcale — pomyślała ładna miss — ale nie powiedziała tego głośno i zmieniła przedmiot rozmowy.
 — Nech się pan nie gniewa — rzekła — ale chciałabym pana o coś spytać.
 — Słucham panią.
 — Pan Boffen jest dla mnie zawsze dobry i dlatego trudno mi o tem mówić, ale musiałeś pan zauważyć, jak się zmienił. Żal patrzeć doprawdy, jak bogactwo zepsuło tego człowieka.
 — Gdyby pani wiedziała — zawołał z nagłym wybuchem Rokesmith — jak ja się cieszę, jak bardzo cieszę, że na panią bogactwo źle nie wpły-