Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/427

bezwstydnie oczom ludzkim, czyniąc z niego istnego Argusa.
 Dzięki fantazyi artystycznej kapelusznika, kapelusz Salopa otoczony był zwojami czarnej krepy, zakończonej z tyłu sutym kwastem.
 Nowe spodnie zdążyły już podnieść się powyżej kostek i sfałdować na kolanach, to samo stało się z rękawami. Dodawszy zaś do tego biały pas koszuli pomiędzy spodniami a kamizelką, zdamy sobie sprawę z całości, jaką przedstawiał Salop, stanąwszy przed zgromadzonym areopagiem.
 — Jakże się ma Betty Higden? — spytała pani Boffen.
 — Dziękuję pani za pamięć — odpowiedział Salop — ona się ma zupełnie dobrze i kazała podziękować państwu za herbatę i inne rzeczy, któreście jej państwo przysłali.
 — A czy jadłeś już obiad?
 — Jeszcze nie, ale pamiętam dobrze, że pani kazała mi kiedyś dać wyborny obiad z zupą i mięsem, a prócz tego były jeszcze jarzyny, pudding i piwo — odparł Salop, śmiejąc się rozkosznie,
 Pani Boffen spojrzała wtedy na członków rady, a potem skinęła na Salopa, prosząc go, aby przystąpił bliżej.
 — A czy chciałbyś jadać taki obiad codziennie? — spytała go.
 — Obiad z czterech potraw? — zawołał Salop, którego wzruszenie objawiło się gwałtownem